bir boka yaramayan adam

öyle güvenirdi ki kendine yavru kuş, kanatlarını açar açmaz uçacak sanırdı. annesi onu beslemek için solucanlar getirdiği zaman,ben daha büyüğünü yakalarım sanırdı.
kendini kuş kadar özgür sanırdı. haklıydı.

ama bir kuş ne kadar özgürdü ?

yuvadan çıktığı an uçacaktı.en yükseğe yine o çıkacaktı.ve bu aptal serçe yavrusu;kendini bir kartaldan güçlü sanırdı.üstündü her şeyden.
tamam kartallar yüksekten uçardı, ama o daha yüksekten uçacaktı. ve en görkemli kanatlar da onunkiler olacaktı.

sonsuz özgürlüğünde kanat çırpacaktı. kanatlar da gökyüzü de onundu nasılsa kim karışacaktı?kim ondan daha ihtişamlı bir şekilde uçacaktı?!kim ondan daha müthiş olabilirdi ki?

bir tek günün hayaliyle yandı. yuvadan ayrılacaktı ve kanatlarını çırpar çırpmaz en yükseğe o çıkacaktı. kardeşlerini kıskandıracaktı. annesine ne kadar muhteşem olduğunu gösterecekti. ve sonsuza kadar özgür olacaktı.

sonsuz özgürlük diye düşünüp ilk kanadını çırptı aptal yavru.
ve sonsuzluğa vardı. özgürlüğünü ise kimse bilemedi.