uzandım. uyuyamıyordum. aptal gibi uzandım. bir sat öylece düşündüm. sonra kalktım. yan odaya geçtim. bilgisayarımı açtım. saat kaç bakmadım. aklımı dağıtmam gerekliydi. bıkkındım. kısa bir süre için de olsa ali osman özerhan değil de ezio auditore olmak istemiştim. sabahı bulmuşum.
bütünlemeye iki hafta kalaydı bu. gece uykum kaçınca bileğinde saat olan ali yerine suikast bıçağı olan ezio olmak istemiştim. "oh mına koym ne rahat lan herifin derdi tasası intikam, katliam" diyordum. nereye oh lan? katliam bu gerizekalı?
yaklaşık iki aydır evden çıkma sayımın üçü bilemedin beşi geçmemesinin eseri bu. sınıfta kalmak korkumdan önce finale sonra bütünlemeye çalıştım. lan aslında finale daha çok çalıştım ve bütünlemeden daha kolaydı, onu veremeyip bütünlemeyi vermeyi nasıl becerdim bilmiyorum. ama gerizekalıya dönmüştüm. etraftaki insanlara bakıp" ipneler, sizin sınavınız yok tabi gezin mınakki" diyordum. stresliydim. ağzım çok bozulmuştu, hoş çok da toplu olmamıştır.
iğrenç bir dönemdi. ösese gençleri bile sınavı bitirmiş götünü gezdiriyordu, ben evden çıkınca huzursuz oluyordum. ders çalışamadığımda bile yapacak bir şeyler buluyordum. ama evden çıkmıyordum. bir ara gerçekten bırakmayı düşündüm. sonuna kadar kıçımı yırttım. bütünleme sabahı dörde kadar çalıştım. sınava girdiğimde önce kötü gibiyfdi. sonra iyi gibiydi. sonra çok iyi gibiydi. çıktım. iyi gibiyi. sonra bok gibiydi. eve kapandım. "sınıfta kaldım lan" diyordum. burs gitti, kızkardeşim ayısı türkiye derecesi yapıyor ben sikindirik biri bile veremiyordum. cidden gerizekalı hissetmeye başladım. buraları atlıyorum lan mideme ağrılar giriyo.
bugün öğrendim ki 73 almışım. bana lazım olanın 15 fazlası. geçtim lan, ne garip di mi? ben kalmayı benimsemiştim oysa. geçtim lan. geçtim.
saçlarını dermatolog istedi diye kestirmiş, 2 aydır düzenli mide ağrıları çeken, düşüncelerini toplamakta zorlanan ve bunalıma girmiş bir haldeydim. sevgilimi özlemiştim, arkadaşlarımla köpekler gibi sokakta sürtmeyi özlemiştim, saçlarımı özlemiştim, telefon kullanmayı bile özlemiştim. kapalı ve bunalımlı bir hayat içinde kalmıştım. sınavdan sonra bile evden çıkamıyordum. babam git gez diyordu amaevden çıktığım an huzursuzluk, sorumluluğu asmışlık ve mide ağrılarıyla başbaşa kalıyordum. bugün saat dörde kadar. defalarca aradığım sekreterlik sonuçları açıkladığında kaçla kaldımı beklerken 73le vermişsin lafını duydum. karın ağrım geçti. 12 saattir de geri gelmedi. endoskopi mendoskopi siksen yaptırmam artık. ayağa kalktım. on dakaika içinde can kapıdaydı. seviyorum bu adamı. okula onunla gitmeyeceğimi, sonucu görmek istemediğiöi önceden söylemiştim. okula kendi başına gidip sonucumu öğrenip-benden önce- tebrik etmeye gelmişti lan adam eve. veriyorum şukusunu.
bi on dakika şağı indim. rahatlamıştım. kolamı aldım. şu anda üçüncü litredeyim sanırım. midede tık yok. oh.
odamdaki tüm dönem 1 notlarını attım. bilgisayarı da makamıma(makam?) geri yerleştiririm sabaha. lan şaka maka geçtim be. sadece bunu paylaşmak için bu yazı. skinizide olmasa da geçtim olm ben. boru değil. sorsalar hemoglobin a1c'yi bilirim yani. öyle düşün. bugün modemi değiştirdim, pikabı tamire verdim, rutin tam kan için üç tüp kan verdim. hepsini siktiret de, şu bloga yine can verdim lan.
can, şukunu vermiş miydim?
